De gemeente als bakker

De gemeente gaat nu ook de plaats van de middenstand innemen door panden in te kopen waar dan bakkers- en slagerszaken kunnen gevestigd worden. De bedoeling is nobel: ervoor zorgen dat je niet te ver moet lopen om je brood of biefstuk. De werkwijze is tot mislukken gedoemd. Een overheid is voor dit soort microbeleid niet geschikt. Men kan leren van het federale handelsvestigingsbeleid, de zogenaamde IKEA-wet voor grote winkels van minstens 400 m2. Dit is al jaren een totale miskleun niettegenstaande dat de gemeenten daar de touwtjes in handen hebben. Ze zijn er nooit in geslaagd om een objectiveerbaar beleid te voeren. Gelukkig dat door Europa deze wetgeving verwaterd is tot een soort administratief systeem.

Heeft de gemeente eraan gedacht dat ze zal moeten criteria hebben om te bepalen wanneer een bakkerszaak gewenst is? Hoe groot mag de afstand maximaal zijn, hoe wordt het verzorgingsgebied bepaald? Hoeveel korting op de marktprijs zal de gemeente toestaan bij het in concessie geven? Wat met de concurrenten?

Men kan het eens aan de specialisten van de IKEA-wet vragen, die zijn er nooit uitgeraakt.